Budynek dworca stacji kolejowej z 1890 r., pełniącej początkowo funkcję przystanku osobowego, prowadzącego odprawę osób, bagaży i towarów, z 50 m peronem, niewielkim magazynem towarowym, parterową poczekalnią i toaletami. Później dobudowano magazyn towarowy, rampę boczną, skrajnię i wagę wagonową oraz plac węglowy. Przebudowa stacji w latach 1910-1911 zmierzała do uzyskania statusu linii o podwyższonych standardach bezpieczeństwa: powstał tor nr 3 (umożliwiający jednoczesne mijanie trzech pociągów), przebudowano rozjazdy, częściowo zmieniono sygnalizację (semafory), przedłużono peron do 250 m. W 1923 r. tor nr 6 przedłużony o 60 m. Od stacji odchodziła kiedyś bocznica do nieistniejącej już huty szkła. Tory bocznicy były jeszcze widoczne w 2004 r. Od strony peronu do jednokondygnacyjnej poczekalni przylega drewniana wiata poczekalni letniej. Dworcowi towarzyszy od strony zachodniej ceglany budynek ekspedycji towarowej i budynek nastawni PZ przy głowie dworca oraz tunel dla pieszych pod torami od strony wschodniej. Osobliwością jest sześć coraz rzadszych semaforów kształtowych. Ruchem na stacji steruje się z dwóch nastawni: PZ i PZ1, wyposażonych w urządzenia mechaniczne scentralizowane (z 1930 roku!). Z nastawni PZ1 obsługuje się także rogatki na przejeździe kolejowym.