Betonowa rzeźba niedźwiedzia (bohatera wielu miejscowych legend i opowieści) wyznacza najdalszy zasięg lądolodu skandynawskiego na terenie Ziemi Kłodzkiej. Zlodowacenie południowopolskie, mające miejsce 730-430 tys. lat temu, składało się z trzech mniejszych zlodowaceń oddzielonych interstadiałami o nieco cieplejszym klimacie. Podczas drugiego z nich (zlodowacenie Sanu I) lądolód sakandynawski odznaczał się maksymalnym zasięgiem, obejmując praktycznie całe terytorium Polski. W Sudety zlodowacenie wkroczyło Przełęczą Srebrną, bardzkim przełomem rzeki Nysy Kłodzkiej oraz Przełęczą Kłodzką. Po przeprowadzeniu gruntownych badań niemieccy glacjolodzy w 1910 r. doszli do wniosku, że lądolód znalazł oparcie na wysokości obecnej Polanicy-Zdroju. Granicę lodowej masy upamiętniono wykonaną w betonie rzeźbą niedźwiedzia polarnego, posadowioną na podbudowie z tufu wulkanicznego i piaskowcowych głazów.