Kiedy wybuchła pierwsza wojna światowa, ludność masowo zaczęła gromadzić srebrne (1, 2, 3 i 5-markowe) oraz złote (5, 10 i 20-markowe) monety. Nie przyniosło większych efektów wprowadzone już 4 sierpnia 1914 r. wstrzymanie ich wypłat, a także obowiązkowe wpłaty tychże do banków, a pochodzących z depozytów instytucji państwowych. Połowicznym sukcesem zakończyła się wśród ludności cywilnej akcja wymiany monet kruszcowych na pieniądz papierowy. Ze względu na masowy wykup towarów, zaczęły rosnąć ich ceny, co w konsekwencji narzuciło konieczność zwiększenia ilości pieniędzy. Z powodu braku niskich nominałów w obiegu różnego rodzaju instytucje, jak prywatne banki, przedsiębiorstwa czy gminy rozpoczęły wydawanie własnych zastępczych środków pieniężnych. Ponieważ oficjalnie nie był to pieniądz w pełni legalny, kupcy nie mieli obowiązku przyjmowania tego typu namiastek, jednak w praktyce była to jedyna droga uratowania się od bankructwa.
W latach 1920-1921 rynek pieniężny był już unormowany, ale szeroko rozpowszechniło się kolekcjonerstwo tego typu walorów. Władze samorządowe miast i gmin wydawały więc papierowe notgeldy w postaci całych serii, bardzo bogato ilustrowanych. Gwarantowało to dodatkowe wpływy gotówki do kasy, które mogły być przeznaczone na lokalne potrzeby. Później do 1924 r. notgeldy zaczęto traktować jak widokówki, często na rewersie pieniądza zastępczego drukując wizerunki obiektów charakterystycznych dla danej miejscowości. W Polanicy były to Łazienki Heleny i huta szkła kryształowego Franza Wittwera.