Prace przy dusznickim Domu Zdrojowym trwały od 1837 do 1863 r. Główny korpus obiektu, założony na rzucie litery L, wieńczyła wysoka wieża zlokalizowana na skrzyżowaniu obu segmentów, a skrzydła gospodarcze zamykały podwórze w kwadrat. Prawe skrzydło łazienek od strony wejścia przeznaczone było dla kobiet i tam też umieszczono kabiny do natrysków. W skrzydle po lewej stronie, z zakładem borowinowym, korzystali z kąpieli mężczyźni. Zarówno ogrzewanie wody do kąpieli, jak i całego budynku odbywało się ...
Prace przy dusznickim Domu Zdrojowym trwały od 1837 do 1863 r. Główny korpus obiektu, założony na rzucie litery L, wieńczyła wysoka wieża zlokalizowana na skrzyżowaniu obu segmentów, a skrzydła gospodarcze zamykały podwórze w kwadrat. Prawe skrzydło łazienek od strony wejścia przeznaczone było dla kobiet i tam też umieszczono kabiny do natrysków. W skrzydle po lewej stronie, z zakładem borowinowym, korzystali z kąpieli mężczyźni. Zarówno ogrzewanie wody do kąpieli, jak i całego budynku odbywało się za pomocą pary. Niedogodnością był brak poczekalni i zbiorowa kabina natrysków, ale niedostatki nowej budowli szybko usunięto. W 1874 r. przystąpiono do modernizacji wnętrz Domu Zdrojowego, rozpoczęto budowę nowego domu prysznicowego i łazienek, przeznaczając na zakład przyrodoleczniczy większy teren od strony rzeki. Pracami kierował wrocławski architekt Wilhelm Rhenius, jemu też uzdrowisko zawdzięczało ogród zimowy (palmiarnię), postawiony jako łącznik między łazienkami a budynkiem natrysków. Budowa trwała do 1885 r., ale znaczną część obiektu wykorzystywano już od 1876 r. jako cukiernię, salę koncertową i czytelnię prasy, do której władze uzdrowiska sprowadzały dla gości kuracyjnych 150 tytułów gazet z całej Europy. Palmiarnia miała 9 m wysokości, dwuspadowy dach i przeszklone ściany, we wnętrzu rosły egzotyczne rośliny, a wśród nich tryskała fontanna. Obiekt wyposażony w oświetlenie elektryczne, ogrzewany był nawiewem ciepłego powietrza spod posadzki. Palmiarnię rozebrano w 1910 r. podczas przebudowy całości na Nowy Dom Zdrojowy, rozpoczętej w 1909 r.
Zmiany projektowali i kierowali pracami do 1911 r. Paul Rother i Felix Wilde z Berlina-Charlottenburg. Budynek uzyskał 71 kabin kąpielowych, do łazienek doprowadzono ciepłą, zimną i mineralną wodę, powstała sala na 10-12 stanowisk inhalacyjnych i kabina pneumatyczna do inhalacji sprężonym powietrzem. Dawne natryski dostosowano do przerobu masy borowinowej, używanej do kąpieli i okładów w 16 kabinach. Na parterze urządzona została poczekalnia z kasami i toaletami, zainstalowano windę elektryczną i centralne ogrzewanie, co pozwoliło prowadzić obiekt przez cały rok. 40 pokoi na poddaszu wyposażonych było w nowoczesne meble, luksusową pościel, dywany i obrazy. Wystrój zewnętrzny Nowego Domu Zdrojowego z nowym dachem i wieżą zegarowo-kominową współgrał z historyczną elewacją. Modernizacja przeprowadzona w 1936 r. dotyczyła głównie zakładu kąpielowego.
Po drugiej wojnie światowej Nowy Dom Zdrojowy pod kierownictwem administracji polskiej rozpoczął działalność w czerwcu 1945 r. jako sanatorium dla rekonwalescentów szpitali wojennych i chorych żołnierzy. Najbardziej okazały ze wszystkich obiektów zdroju nazwano imieniem króla Jana Kazimierza na pamiątkę jego pobytu w Dusznikach 17 sierpnia 1669 r. Zniszczenia powodziowe z lipca 1998 r. zapoczątkowały kompleksowy remont Szpitala Uzdrowiskowego „Jan Kazimierz”. Wszystkie pokoje otrzymały funkcjonalne łazienki, gruntownie zmieniono wyposażenie pokoi kuracyjnych, gabinetów lekarskich i dyżurek pielęgniarskich. Sukcesywnie prace modernizacyjne prowadzono także w Zakładzie Przyrodoleczniczym, kończąc w 1999 r. remont kapitalny sali gimnastycznej oraz pomieszczeń do fizykoterapii. Wcześniej odnowiono kabiny do kąpieli mineralnych, igliwiowych, borowinowych, a Zakład Przyrodoleczniczy został całkowicie przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych. Dzięki dofinansowaniu ze środków UE Szpital Uzdrowiskowy „Jan Kazimierz” w 2010 r. wzbogacił się o Centrum Zabiegów obejmujące salę helioterapii, słoneczną plażę, centrum zabiegów borowinowych i łaźnię parową. (©bynio)
Pokaż więcej
Pokaż mniej