Polanica Górna, jako Nowa Polanica (Neu Heide) była królewszczyzną. Historyk Paul Klemenz na 1556 r. datuje założenie na wykarczowanych terenach leśnych wsi, określanej w 1609 r. jako "die hohe Heide" (Wysoka Polanica), co przypomina używaną obecnie nazwę. Mieszkańcy Nowej Polanicy, podobnie jak Polanicy "właściwej", należeli wówczas do parafii w Szalejowie Górnym. Zimmermann w 1789 r. pisał, że Nowa Polanica jest wsią książęcą, znajdującą się pod zarządem Królewskiego Urzędu Podatkowego. Wedekind w "Historii hrabstwa kłodzkiego" mówił o około 400 mieszkańcach Nowej Polanicy w 1855 r., a leksykon gmin prowincji śląskiej z 1908 r. podawał następujące dane: powierzchnia 190,5 ha, 64 domy, 85 gospodarstw domowych, 366 mieszkańców. Na początku XX w. terytorialny rozwój uzdrowiska w sąsiedniej Polanicy coraz bardziej zaczął przekraczać granice gminy. Zbrojenie działek, rozbudowa sieci ulic, doprowadzenie elektryczności i wody pitnej powodowało nakładanie się kompetencji, dlatego też 1 kwietnia 1929 r. gmina Nowa Polanica włączona została do gminy Polanica.
(według Georga Wenzla)