Od lewej Dom księży emerytów , Specjalny Ośrodek Wychowawczy , Kościół Wniebowstąpienia NMP .

Budynek na terenie XVIII-wiecznego folwarku pojezuickiego, w 1911 r. rozbudowany przez Franza Rathmanna na duży pensjonat „Klosterhof”: pięć minut od łazienek przepięknie położony. Dobra obywatelska kuchnia, oświetlenie elektryczne, centralne ogrzewanie. Wraz z wybuchem I wojny światowej w 1914 r. przekazany wojsku na potrzeby lazaretu dla 120 żołnierzy. Od 1924 r. prywatny zakład leczniczy Głównego Urzędu Opieki nad Ofiarami Wojny we Wrocławiu, oferujący jednocześnie gościnę kuracjuszom. Pod koniec 1924 r. spłonęła więźba dachowa i trzecie piętro. Odbudowa i modernizacja zakończyły się w 1926 r. poświęceniem tu nowego szpitala. W 1937 r. obiekt zajęty przez Wehrmacht. Po 1945 r. budynek mieścił szpital miejski, później Rejonowy Szpital św. Antoniego, gdzie w 1951 r. uruchomiono pierwszy w Polsce oddział chirurgii plastycznej. Placówka w 1958 r. przekształcona została w Specjalistyczny Wojewódzki Szpital Chirurgii Plastycznej, którego działalność w 2005 r. przeniesiono do Specjalistycznego Centrum Medycznego, a obiekt przeznaczony został na potrzeby przyszłego Domu Księży Emerytów.

Obiekt zbudowany w latach 1706-1708 z polecenia rektora klasztoru jezuitów w Kłodzku o. Johanna Hanke jako dwór (zwany też Zamkiem) o 14 komnatach, z refektarzem i kaplicą, w pobliżu wcześniejszego z 1650 r. (zniszczonego przez pożar w 1699 r.). Fasada budynku, o cechach czeskiego baroku, utrzymana w tzw. „wielkim porządku“. Po rozwiązaniu zakonu w 1773 r. kilkakrotnie przebudowywany służył m.in. kuracjuszom uzdrowiska. Dwór w 1862 r. zakupiła fundacja katolicka i umieściła w nim przeniesiony ze Szczytnej dom sierot i pomocy społecznej, prowadzony przez siostry konwentu św. Jadwigi. W 1865 r. budynek powiększono, znacznie przebudowano narożniki północny i zachodni tak, że przybrał on kształt regularnego czworoboku. W 1911 r. przebudowano wnętrza, dostosowując obiekt do potrzeb dzieci (m.in. łazienki i oświetlenie elektryczne), szeroko zakrojona modernizacja nastąpiła w 1927 r. Po II wojnie światowej działalność sierocińca od 1947 r. kontynuowały przesiedlone z Lwowa józefitki. Dom przyjmował różne nazwy, zależnie od aspektu swojej działalności. Od 1995 r. Specjalny Ośrodek Wychowawczy prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr św. Józefa.

Kościół zbudowany w latach 1911-1912 przez firmę Andreasa Ernsta według projektu architekta Ludwiga Schneidera z Wrocławia. Początkowo kościół filialny parafii w Szalejowie Górnym, 1. października 1923 r. podniesiony do rangi kościoła parafialnego. Budowla w stylu neobarokowym (z elementami postsecesyjnymi), jednonawowa z transeptem i wielobocznie zamkniętym prezbiterium. Rozczłonkowaną bryłę akcentuje wieża zwieńczona smukłym, baniastym hełmem. Bogato dekorowane elewacje, zwłaszcza szczytowe. Ołtarz główny z drewna lipowego i sosnowego (według projektu Ludwiga Schneidera) oraz ołtarze boczne i jeden z konfesjonałów wykonało Stowarzyszenie Mistrzów Stolarskich z Nysy (drugi konfesjonał wykonał w 1938 r. stolarz Wagner z Kłodzka). Znajdujący się w ołtarzu głównym obraz Matki Boskiej Wniebowziętej (kopia dzieła Bartolomé Estebana Murillo), św. Antoniego w ołtarzu bocznym oraz obrazy Drogi Krzyżowej namalował Oswald Völkel z Monachium-Gräfelfing. Witraże w oknach wykonano według projektu malarza Lercha z Düsseldorfu. Organy zbudował w 1914 r. organmistrz Joseph Lux z Lądka-Zdroju. Dzwony odlane w 1912 r. przez firmę Alberta Bierlinga z Drezna zostały w 1917 r. skonfiskowane na potrzeby armii. Powtórnie wykonane w 1927 r. w firmie „Bracia Ullrich” z Apoldy dzwony „Paulus”, „Franziskus” i „Maria” w 1941 r. również przekazane zostały na cele zbrojeniowe (zachował się jedynie wcześniejszy – z 1912 r. – dzwon „Józef’). Podświetlany zegar na wieży kościelnej ufundował w 1924 r. fabrykant Franz Wittwer. Instalację firmy Theodor Mahr Söhne G.m.b.H. z Aachen, służącą do ogrzewania wnętrza kościoła ciepłym powietrzem, wykonała w 1939 r. firma Josefa Goebla. Na miejscu tablic pamiątkowych ku czci mieszkańców Polanicy poległych podczas I wojny światowej znajduje się ołtarz z łaskami słynącym obrazem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, przeniesionym w 1945 r. z kościoła gimnazjalnego w Stanisławowie. W 2006 r. na wieży kościelnej zawisły nowe dzwony „Ignacy”, „Georg” i „Maria”.

Datowanie fotki po 1911

Skorygowałem datowanie