Schronisko wybudowane w 1931 r. przez mistrza krawieckiego Juliusa Dintera z Sokolca. Obiekt budowano od końca lat 20. Zakup materiałów budowlanych finansował fabrykant Karl Wiesen z Walimia, który także podarował działkę budowlaną. Schronisko, a w zasadzie największy w masywie Wielkiej Sowy hotel górski na 100 miejsc oddano do użytku 9 lipca 1932 r. Przykładowe ceny z tych lat : od 3,50 marek, z pełnym dobrym wyżywieniem w dobrze ogrzewanych pokojach 4,50-5,50 marek zależnie od wyposażenia pokoju.
Orzeł posadowiono na kamiennej podmurówce, która od strony południowej, największego spadku, sięga 3 metrów wysokości. W przyziemiu znajduje się bufet (obecnie Piwnica pod Orłem i pomieszczenia magazynowe. Poziom pierwszego piętra zajmuje widokowa weranda łącząca się z salą restauracyjną, recepcją i strefą wejściową. Drugie piętro i poddasze to część noclegowa schroniska. Bryła obiektu wygląda szczególnie interesująco od południowej strony, gdzie spadek terenu powoduje wypiętrzenie całości. Charakterystyczną cechą architektury Orła są deskowania werandy, ścian piętra i poddasza krytego stromym dachem.
Po wojnie schronisko było opuszczone. W 1950 r. przejęło je FWP i mieścił się tam zakładowy dom wczasowy. Od 1960 r. obiekt przeszedł do Przedsiębiorstwa Usług Turystycznych >Śnieżnik< i odzyskał wówczas dawną rangę schroniska. Od 1968 r. obiekt znajduje się w rękach prywatnych, p. Dominiaków, którzy byli początkowo ajentami obiektu, a od 1992 r. są jego właścicielami już w kolejnym pokoleniu. Orzeł dysponuje 63 miejscami noclegowymi w pokojach oraz 20 miejscami w pomieszczeniu zbiorowym. (moose - różne źródła, głównie J. Suchodolski - Architektura schronisk górskich w Sudetach)